Kumulacja nieszczęść

Ostatnio miałam bardzo ciężki okres - na moją głowę zwaliło się o wiele za dużo problemów, z którymi musiałam sobie na raz poradzić, a nawet jak już próbowałam jeden problem ogarnąć, to nagle jakimś magicznym sposobem się on rozmnażał i tak na przykład jak się wzięłam za swoje zdrowie i przebadanie podejrzanego guzka spod pachy (który ostatecznie okazał się nieszkodliwy), to nie wystarczyło nawet samo to, że w dzień wycięcia tego ustrojstwa byłam chodzącym nieszczęściem i taki prosty zabieg trwał o wiele dłużej niż powinien, a o reszcie cudownych inaczej wrażeń tamtego dnia nawet nie chcę myśleć. Oczywiście samo założenie trzech szwów w niewygodnym miejscu to za mało, więc los postanowił dowalić mi upałem na całe dwa tygodnie noszenia tego ustrojstwa (na marginesie dodam, że dzisiaj jest pierwszy dzień bez szwów, więc pogoda jest już normalna), a jak powszechnie wiadomo - rany ciężko goją się w upale. Poza tym, do jasnej ciasnej, było to pod pachą, gdzie są gruczoły potowe, a w takie upały ciężko jest się nie pocić, a słony pot na ranie naprawdę nie jest niczym przyjemnym. Ciągle czułam rozrywający ból, który był absolutnie oporny na wszystkie proszki przeciwbólowe. Później się okazało, że tak na dobrą sprawę, to nie miałam na co narzekać, bo do pełni (nie)szczęścia wyskoczyły mi jeszcze dwa dyski i przewiałam szyję, doprowadzając do zapalenia mięśnia nerwu szyi, więc nie dość, że nie mogłam się ruszyć, to jeszcze na apogeum upałów zostałam odcięta od wentylacji w pokoju, gdzie temperatura dochodziła do 33°C. Powiedziałabym, że gorzej być nie mogło, ale nie chcę kusić losu, bo pomimo tego, że już jest po wszystkim, to jeszcze podejmie wyzwanie i wtedy totalnie rozłoży mnie na łopatki.

Coby ten post nie miał takiego całkiem smutnego wydźwięku, to na koniec dorzucam zdjęcie z lipca, które bardzo mi się podoba, a jeszcze jakimś cudem nie znalazło się na łamach mojego bloga (ani nawet IG ;)).